معاینه بعد ایمپلنت دندان شامل جنبه های دیداری و پروبینگ است. ارزیابی های دیداری شامل بررسی رنگ، نمای بافت و قوام بافت است که به همراه پروبینگ اطراف ایمپلنت و رادیوگرافی، راه هایی برای ارزیابی ایمپلنت بعد از مرحله درمان می باشد.
بافت نرم می تواند برای علائم التهاب و تورم مورد مشاهده قرار گیرد یا اینکه برای پیدا کردن ناحیه ادم و حساس و دارای اگزودا یا چرک لمس شود، اما پروب کردن اطراف ایمپلنت می تواند برای برآورد شرایط بافت نرم و سخت اطراف مورد استفاده قرار گیرد.
معاینه بعد ایمپلنت دندان چیست؟
معاینه بعد از ایمپلنت دندان جزء مراحل مهم در فرآیند ایمپلنتولوژی است که به منظور بررسی پیشرفت صحیح فرآیند جراحی و پذیرش ایمپلنت توسط بافت‌های فک و دهان انجام می‌شود. در ادامه، مراحل معمولی معاینه بعد از ایمپلنت دندان آورده شده‌اند:
بررسی ت بافت‌ها: دندانپزشک بررسی می‌کند که بافت‌های لثه و استخوان چگونه به ایمپلنت پیوسته و آیا هیچ نشانه‌ای از عفونت یا ترشحات غیرطبیعی وجود دارد یا خیر.
بررسی استحکام ایمپلنت: ایمپلنت و قسمت‌های متصل به آن بررسی می‌شوند تا اطمینان حاصل شود که درجه استحکام مناسب را دارند.
بررسی سطح دندان مصنوعی: دندان مصنوعی یا کرون ایمپلنت بررسی می‌شود تا اطمینان حاصل شود که شکل و اندازه آن مناسب است و با دندان‌های دیگر در دهان هماهنگ است یا خیر.
بررسی رنگ و زیبایی: اگر دندان مصنوعی به رنگ دندان‌های طبیعی شبیه نیست، ممکن است نیاز به تنظیمات رنگی داشته باشد تا زیبایی طبیعی به دست آید.
بررسی علائم عفونت یا التهاب: علائمی چون درد، تورم، خونریزی، یا حساسیت به دندان مصنوعی بررسی می‌شوند تا اطمینان حاصل شود که هیچ علامتی از عفونت یا التهاب وجود ندارد.
توصیه‌های بهداشتی: دندانپزشک ممکن است توصیه‌هایی در مورد نحوه مراقبت و بهداشت دهان پس از ایمپلنت دندان ارائه دهد تا حفظ سلامت طولانی مدت آن تضمین شود.
با در نظر گرفتن توصیه‌های دندانپزشک و مراقبت منظم، ایمپلنت دندان می‌تواند به خوبی در دهان گنجانده شود و از نظر استحکام، زیبایی و سلامت بهترین عملکرد را داشته باشد.
پروب کردن اطراف ایمپلنت
پروب کردن اطراف ایمپلنت دندان باید در طول مرحله نگهداری به صورت مرتب انجام شود و باید توجه داشت که اعمال نیرو برای پروب کردن اطراف ایمپلنت نسبت به دندان های طبیعی حساس تر می باشد. بنابراین نیروی پروب کردن کمتری در اطراف ایمپلنت ها توصیه می شود. حتی با وجود نیروی کمتر در زمان پروب کردن اطراف ایمپلنت، مشخص شده است که پروب باعث جدایی بین سطح ایمپلنت و اپیتلیوم اتصالی می شود ولی این جدایی تا ناحیه تطابق بافت همبند ادامه نمی یابد. پنج روز بعد از پروب کردن کلینیکی، ترمیم اتصال اپیتلیومی صورت می گیرد. این روی seal بافت نرم و به خطر انداختن عمر ایمپلنت تاثیر ندارد. نگرانی هایی در مورد امکان نفوذ پاتوژن به بافت های اطراف ایمپلنت در زمان پروب کردن بیان شده است.
با وجود تاثیر عوامل مختلف مثل زبری بدنه ایمپلنت، دشواری در دسترسی و مکان micro gap در ایمپلنت های sub merged مزایای پروب کردن باعث شده که آن یک جز جدایی ناپذیر از مرحله نگهداری باشد، اما استفاده از پروب کردن اطراف ایمپلنت ممکن است نتایج قابل مقایسه ای را فراهم نکند. پروب کردن جز اندازه گیری عمق سالکوس، قوام بافت، وجود خونریزی و اگزودا را نشان می دهد و به دندانپزشک کمک می کند که چندین پارامتر اطراف ایمپلنت را در یک زمان مشابه در نواحی مشابه بررسی نماید.
عمق پروب کردن ایمپلنت چگونه تعیین می شود؟
عمق پروب کردن می تواند به وسیله ضخامت و نوع بافت نرم متاثر شود. بنابراین ژینژیوپلاستی برای کاهش ضخامت فلپ و عمق پاکت در جراحی اولیه می تواند انجام شود. استفاده از یک نقطه رفرنس ثابت روی اباتمنت ایمپلنت یا پروتز برای اندازه گیری قابل اعتماد مورد توصیه قرار می گیرد. عموما عمق پروب کردن ایمپلنت های موفق سه میلیمتر می باشد. این در حالی است که پاکت ها با عمق 5 میلیمتر یا بیشتر یک ناحیه محافظ برای باکتری ها را ایجاد می کند و می تواند علائم pri-implantitis را نشان دهد. میزان عمق پروب اطراف ایمپلنت ارتباط نزدیکی با اندازه گیری تغییرات رادیوگرافی اطراف ایمپلنت دندان دارد. البته باید توجه داشت که عمق پروب در یک ایمپلنت سالم عموما بیشتر از دندان طبیعی سالم است و این عمق معرف عمق سالکوس، اتصال اپیتلیومی و عبور پروب از کلاژن نوع سه در بافت همبند می باشد و به استخوان نزدیکتر می شود.
عمق پروب کردن در اطراف ایمپلنت مشابه دندان، به عوامل مختلفی بستگی دارد، مثل فشار وارده، التهاب، زاویه ورود پروب بین اپیتلیوم اتصالی و سطح ریشه. اما در مورد ایمپلنت های با عمق چهار میلیمتر با پروتزهای ثابت با مارژین زیر لثه ای، اغلب باعث دشواری قرار دادن پروب می گردد چرا که emergenceprofile پهنی را ایجاد می کند و عواملی دیگر چون اندازه پروب و سطح استخوان پشتیبانی کننده هم موثرند. فشار صحیح اعمال شده در پروب کردن ایمپلنت ها 20 گرم می باشد و در این خصوص پروب های حساس به فشار معرفی شده اند ولی کاربرد کلینیک ندارند. در کل عمق پروب اطراف ایمپلنت با شرایط سالم 3 میلیمتر معرفی شده است.
ذکر این نکته حائز اهمیت است که در سه ماه پس از اتصال اباتمنت نباید پروب کردن صورت گیرد تا روند ترمیم دچار اختلال نشود و seal بافت نرم حفظ شود.
